gdyby babcia miała wąsy

gdyby tata umarł normalnie, zostałabym poetką.

moje wiersze z trzeciej klasy byłyby pierwszymi

jakie zachowałaby pamięć. bezcenny uśmiech

dziadka, kiedy pisałam wesołe piosenki o ułanach, 

rozpromieniałby teraz moją jasną duszę. gdyby

tata nie pił, nie napisałabym wiersza o popielatej

sukience, którą wyciąga kijem z rzeki radosne

dziecko, ku docenieniu mojej siedemnastoletniej

weny, przez szacowną komisję złożoną z kilku

dorosłych chłopczyków, znawców od dziewczęcych

sutków i rymowanych wierszyków. gdyby tata nie bił,

zostałabym chirurgiem. miałabym spokojne dłonie.

precyzyjne cięcia dotyczyłyby ludzkiej skóry. gdyby,

gdyby tata, gdyby tata. mój tata miał wąsy – serio.

gdyby mi ufał, nie przysięgałabym na swoje życie ani

na dziecko byle frajerom, nie dopasowywałabym się

jak wspomniana sukienka, która nasiąka wodą, otula

chłodem, żeby potem zsunąć się i skończyć na kiju.

gdyby tata był zdrowy, stać by mnie było na lepsze

metafory.